Een dag uit het leven van Grootmeesteres Chantal Benoît
“Mam!” schreeuwt Charlotte: “Nu ben ik weer zeiknat!” Het water drupt van haar bruine pony over haar neus. “Ik ben blij dat we emmers water hebben klaargezet, schat”, reageert Chantal Benoît kalm. Charlotte schud haar hoofd en kijkt haar moeder nors aan: “Ik ben geen leerling meer!”
Er worden al weer nieuwe emmers water de kamer in gebracht en enkelen hebben duidelijk moeite om hun lach in te houden. Charlotte is inderdaad geen leerling meer, ze is de oudste dochter van de Grootmeesteres van the Ivory Tower en bekwaam vuurmagiër. Haar moeder vindt dat echter niet genoeg. “Schat, nu nog een keer. Je trekt met je gedachte de grond omhoog, zoals je een maillot aantrekt.”
Charlotte ademt uit en weer in. Ze zakt door haar knieën en spreekt de spreuk uit. Met haar handen beweegt ze van de grond omhoog. Er ontstaat vuur in haar handen en trekt wederom geen aarde, maar een kolom van vuur om zich heen. PLONS! Er is slechts een enkel gebaar van de Grootmeesteres nodig om het vuur te doven. “Mam, dit lukt nooit! Hoeveel beheersen er nu aarde én vuurmagie?” Ze niest en probeert met alle macht niet te rillen van de kou.
“Drie, mam. Drie!”, roept Charlotte geërgerd: “Jij en twee hoogelven.” Ze stampvoet naar de deur. “Misschien moet je Cleo uitkiezen als je protegé. Hij is pas drie en maakt nu al ballen van aarde uit het niets!” Woedend slaat ze de deur dicht.
Chantal zucht. “Kinderen…”
***
Die middag is de Grootmeesteres bezig met de saaiste taak die bij haar leiderschap over the Ivory Tower hoort. Het verwerken van de papierhandel van de zowel de toren zelf als de stad. Al kan vandaag dit werk helaas niet ongestoord gebeuren, zoals zo vaak. Normaal gaat het over leerlingen die zijn gaan oefenen zonder toezicht of van die religieuzen die zo nodig in haar stad moeten wonen en dan ook nog een aanbiddingsplaats eisen. Maar nee, vandaag is het een hele andere boodschap die de bode komt brengen.
“Vrouwe Benoît, Professor Doctor Albert Weinar staat voor u aan de deur.” Chantal is uiterst verbaasd: “Weinar? Aan de deur? Hier? Nu? Waarom?”
Een kleine man van middelbare leeftijd komt het kantoor binnen lopen. “Ja, ik had niet hoeven komen als u mijn praatbuis had geïnstalleerd, maar nee u moet die moderne techniek niet. Altijd maar dat hocus pocus en ouderwetse gedoe. Ik zei vandaag nog tegen mezelf: waarom is ze zo conservatief? Die goede, lieve Chantal is toch ook van het intellect? Ze vindt toch ook dat mensen zelf moeten nadenken? Maar nee, als mensen iets anders verzinnen dan nieuwe spreuken, is dat niet aan haar besteed”, zegt de man ratelend terwijl hij met zijn handen zit te draaien in zijn warrige haar.
“Bent u weer gekomen om me ervan te overtuigen dat je zoveel slimmer bent dan ik?”, vraagt Charlotte lichtelijk geïrriteerd. “Nee, ik wilde het met je over Hendrik hebben.”
“Handelsprins Johansz? Wat is daar mee?” Ze kijkt Weinar vragen aan, terwijl hij even met zijn gedachte compleet ergens anders lijkt te zijn. “Oh ja, daar hadden we het over. Hendrikje is oorlogszuchtig. Ik neem aan dat je dat weet, want ja, je bent immer niet de domste. Nee, dat is wel duidelijk. Zo’n intelligente, mooie vrouw als jij begrijpt vast wel wat het probleem is. Dat leger van hem wordt natuurlijk veel te groot.”
“Bent u bang dat hij ù aan gaat vallen?” De grootmeesteres schud haar hoofd. “Johansz heeft zijn handen vol aan de Surtri. Nee, ik denk dat de Keizerin ons en Benice heeft geannexeerd voordat de Handelsprins ons zal aanvallen.”
“Ik ben er van overtuigd dat je je vergist en dat de situatie omgekeerd in elkaar steekt. Maar goed, de nood voor een alliantie blijft. En ik ga er vanuit dat u dat wel begrijpt. Bovendien, bedenk wat we kunnen doen met zijn tweeën, met mijn techniek en alchemie en jouw hocus pocus samen! Ik zie het al helemaal voor me: wij zullen de machtigste alliantie in de geschiedenis ooit te worden!”
Grootmeesteres Benoît ziet het eigenlijk helemaal niet zitten om the Ivory Tower te alliëren met Saldrad. Laat staan met deze zenuwpees. Maar misschien is het een manier om… “Als u bereid bent om Lake Sedrun niet meer verder te verstoren, wil ik er nog over nadenken.”
“Nooit!”, reageert de Professor fel. “Dan kunt u nu vertrekken”, zegt Chantal met een geforceerd kalme stem. “Heb je nog ergens een slaapplaats voor mij en mijn mannen?”, vraagt Albert Weinar zich van geen kwaad bewust. “U vertrekt voor zonsondergang uit mijn stad!”
Alsof Chantal nog niet boos en duidelijk genoeg is, zegt Albert: “Maar dat is al over een uur. Wil je soms dat ik ’s nachts moet reizen?” “Hoe u veilig in Saldrad komt zoekt u zelf maar uit, dit had u van te voren moeten bedenken.”
De professor staat daar maar te staan en de Grootmeesteres moet een incantatie beginnen voordat hij zegt: “Ik ga al, ik ga al!” En er als een haas vandoor gaat.