Het was stil in het woud. Te stil.
Het leek wel alsof alles en iedereen op zijn hoede was.
Vogels floten niet of nauwelijks, konijnen en vossen bleven verscholen in hun holen en zelfs het ruisen van de wind door de bladeren klonk gedempt.
“Wat zou dit toch kunnen veroorzaken?” dacht Djala, terwijl zij voorzichtig een weg baande door het dicht struikgewas. “Misschien dat spirits mij meer kunnen vertellen wat er aan de hand is.”
Na een moeizame tocht kwam zij tenslotte aan bij een open plek met in het midden een grote eik.
Deze majestueuze woudreus stond hier al honderden jaren en was een plaats waar spirits zich tot aangetrokken voelden. Als Djala contact zou kunnen maken met de spirits dan was dat hier wel.
Gedecideerd begon zij de grond rondom de boom vrij te maken en toen ze klaar was knielde ze voor de grote boom.
Ze sloot haar ogen en opende zich voor de natuur terwijl ze zachtjes de woorden zei die zij zelf als klein meisje had geleerd van haar moeder.
“Hier zit ik, onder de zon.
Daar waar het allemaal begon.
De lucht, de wind en zonneschijn.
Geeft mij vreugde, verlicht mijn pijn.
Jonge dieren geboren en alles groeit.
Kijk naar de planten en zie hoe het bloeit.
Alles om mij heen, het is zoals het moet.
Het leven is heerlijk, het leven is goed.”
Een tijd lang gebeurde er niets. “Hoeveel tijd was er verstreken? Een minuut? Een uur? Een dag?“ Djala kon het niet zeggen.
Na wat een eeuwigheid leek te duren voelde ze een aanwezigheid.
Iets kwam dichterbij.
Djala verwelkomde het, op zoek naar antwoorden.
Hoe dichterbij het kwam hoe donkerder de omgeving leek te worden.
Golven van woede, frustratie en jaloezie spoelde over haar heen.
Woorden die niet van haar waren vulde bulderend haar gedachten:
“BALANS!” “VERSTOORD!” “ONRECHT!”
Angstig probeerde Djala zich los te breken maar het was te laat. Het was hier.
Langzaam dreef zij weg in de duisternis…