“Johanna, waar ben je, JOHANNA?!” Johanna hoort haar moeder haar buiten roepen. Ze zit lekker in de schuur op de boerderij tussen de hooibalen verstopt. Af en toe moet ze zich gewoon even afsluiten van alles wat er buiten gebeurd. Er komen steeds meer verhalen en er gebeuren allemaal rare dingen. Zoals haar jeugdvriendin Tessa, met wie ze nog wel eens een kop thee dronk, is ineens weg. Niemand kan of wil haar vertellen waar ze naartoe is en dat maakt Johanna niet alleen verdrietig, maar vooral kwaad.
Er zijn steeds meer verdwijningen in haar dorp. Steeds meer jonge meiden van de leeftijd van Johanna zijn er niet meer. Normaal zouden ze zijn uitgehuwelijkt, maar dat is niet het geval voor Johanna. Het is steeds moeilijker een geschikte man te vinden om mee te trouwen. De jongens die nog enigszins interessant zijn, zijn al opgekocht door rijke ouders uit de steden. Zoals haar broer Stefan, die is naar Benice om daar een meid te trouwen die uit een adellijke familie komt.
“Johanna, wat doe jij hier? Ga gauw je vader helpen op het land! De granen oogsten zichzelf niet, zeker nu Stefan er niet is moet jij meer helpen!” Roept moeder die Johanna eindelijk in de schuur heeft gevonden. “Wat zit je trouwens hier eigenlijk te doen? Beetje jezelf verstoppen en met steentjes spelen? Ga naar je vader, HUP, OPSCHIETEN laat dit niet weer gebeuren. We willen jou niet kwijtraken zoals Tessa.”
Johanna stopt, verdrietig bij het horen van de naam Tessa, snel de steentjes in haar schort en loopt haastig de schuur uit richting haar vader. Deze is buiten op het land bezig om de eerste graan te oogsten. Het is zwaar werk. Er is gelukkig een duidelijke taakverdeling die Johanna maar al te goed weet. Hij plukt het graan en zij pakt het aan en legt het in de wagen die getrokken wordt door hun geliefde paard Karel.
Johanna kan heel goed met Karel opschieten. Ze maakt regelmatig een ritje op zijn rug om het beestje ook even te laten rennen en zelf ook iets anders dan het dorp te kunnen zien. Het dorp ligt in een van de splitsingen van Ethlinn’s Fingers, wat een prachtige omgeving is om te rijden. Soms gaat ze naar de stad waar een nieuwe Baron is gekomen. De Baron is heel goed voor zijn mensen, soms droomt Johanna wel eens erover om in zijn huis te mogen wonen. “Het zal wel werken worden, de huishoudster.”, zegt ze steeds tegen zichzelf.
De dag gaat snel. Het is na veel zwoegen en tillen gelukt om al de helft van het veld af te hebben als ze aan het avondeten beginnen.
“Vader, Moeder, is het goed als ik nog even een ommetje maak met Karel?” vraagt Johanna aan haar ouders tijdens het eten. Ze staart ondertussen naar haar bord waar nog een paar brokken groenten op liggen, tussen een zelfgebakken brood. Na een paar minuten antwoordt haar vader, “Morgen heb ik Karel extra vroeg nodig. Morgen moet ik even naar de markt. De eerste graan verkoopt altijd het beste en daar wil ik gebruik van maken.”
De volgende dag gaat vader met de wagen naar de markt. Johanna verveelt zich en gaat weer op haar favoriete plekje in de schuur zitten. Een plek voor haar alleen. Ze pakt de steentjes die in haar schort zitten en legt deze weer voor haar neer. “Gister had ik het bijna voor elkaar, dus nu moet het lukken.”, fluistert ze zachtjes. Ze houdt haar hand boven de steentjes en deze beginnen te bewegen. Diepe concentratie en het is gelukt! Er is een steentje extra erbij verschenen. Ze lacht en de steentjes liggen weer rustig in het hooi. “Gelukt”, joelt ze iets te hard. De dieren schrikken en maken luidruchtig geluid. Ze maant de koeien, varkens en schapen tot stilte voor haar moeder komt aanrennen. Niemand mag weten dat ze deze talenten heeft. Anders moet ze nog weg en daar heeft ze helemaal geen zin in. Het is trouwens niet te betalen om te studeren aan de beste magische universiteit van de wereld; De Ivoren Toren.
Die avond komt haar vader terug met een zak geld waar ze weer even mee vooruit kunnen. Alleen graan, melk en eieren komen van de boerderij. Af en toe kunnen ze een beetje groente verbouwen als de varkens niet hebben liggen wroeten tussen het weggetje van het land van hun en de buurman. Die rare vent, Johanna krijgt steeds de kriebels van hem. Het lijkt wel of hij steeds erger wordt sinds de nieuwe hertog er is.
Daarnaast zijn meer mensen ontdaan, Johanna snapt niet waarom. De hertog is toch juist goed voor zijn mensen? Waarom is iedereen zo tegen hem?
Even later loopt ze de schuur uit en ziet ze haar vader heel moeilijk kijken. Ze loopt naar hem toe en vraagt of er iets aan de hand is. “Ja, er waren veel minder mensen op de markt. Normaal komen er ook een paar hoge heren langs, maar er waren nu alleen maar bedienden.”, antwoordt hij. “Dat niet alleen, ik hoorde ook dat er een paar zijn omgelegd en dat ze iets raars hebben gevonden op hun lichaam, het leek wel een dier van papier.”
Johanna was al afgehaakt bij het woord: ‘omgelegd’. Ze rilde en ging snel naar haar moeder om te helpen met koken.