Allerliefste moeder,
Het is inmiddels al enkele maanden geleden dat we elkaar gezien hebben en ik heb de woorden die u sprak tot mij op mijn bruiloft ter harte genomen.
U zei me dat als ik ooit raad nodig had dat ik er altijd om mocht vragen.
Dat moment is nu aangebroken, ik heb uw raad heel hard nodig.
Ik weet niet goed hoe ik mij behoor te voelen als getrouwde vrouw. Ergens had ik me dit heel anders voorgesteld.
Ik voel me zo alleen hier.
Het is niet dat Floris onaardig tegen me is of me niet goed behandelt, maar erg veel aandacht schenkt hij me niet.
Sinds ik zijn vrouw ben heeft hij mij pas eenmaal bezocht in mijn vertrekken. Je hebt me uitgelegd wat er op zulks momenten zou gebeuren, maar niets van wat u me uitgelegd heeft is gebeurd. De gebeurtenissen van die avond zijn uitermate verwarrend voor mij.
Mijn echtgenoot heeft alleen met mij een glas wijn gedronken, we hebben wat geconverseerd en hij is daarna vertrokken naar zijn eigen vertrekken.
Moeder, ik voel mij zo ongelukkig. Mijn hart doet pijn. Behoort het niet zo te zijn dat er passie is?
Ik weet niet goed hoe passie behoort te voelen, maar ik geloof niet dat het behoort te voelen zoals ik me nu voel.
Ik twijfel sterk of mijn hart wel aan Floris toebehoort.
Moeder, wat moet ik doen? Ik kan zo niet verder leven.
Stuur mij alstublieft raad.
Met verdrietig hart,
Mathilde van Brenna
Mathilde,
Je brief heeft me in goede orde bereikt. Ik verheugde mij woord van je te ontvangen, echter was die vreugde van korte duur toen ik je brief las.
Het is waar dat ik je gezegd heb dat je altijd bij me terecht kan voor raad, maar kind ik denk dat je je onnodig druk maakt.
Je bent nu een getrouwde vrouw, dus het moet nu toch wel eens klaar zijn met deze kinderlijke dramatische buien. Het wordt tijd dat je je gaat gedragen als een dame.
Ik geef de schuld aan je vader van deze buien. Hij heeft het altijd goed gevonden dat je ging buiten spelen in plaats van etiquette te leren. Hoe vaak ik wel niet verzucht heb dat je je gedroeg als een boerenjongen.
Mijn lieve kind, je hebt niets te klagen. De bruiloft was schitterend. Er wordt nog steeds over gesproken. Er zijn maar weinig jonge dames die zo een overdadige bruiloft hebben gehad als jij. Je vader heeft diep in zijn buidel getast om de bruiloft te bekostigen.
Je vader en ik kenden elkaar ook niet toen we trouwden, maar je leert vanzelf je echtgenoot kennen.
Je vraagt mij hoe een getrouwde vrouw zich moet voelen en je spreekt over passie. Allemaal onzin, lieve kind. Passie is een verzinsel van schrijvers en barden. Vergeet alles wat je gelezen hebt in die romans en wat barden hebben gezongen voor je. Passie bestaat niet.
Ik heb sterk het vermoeden dat je last hebt van kinderlijke heimwee. Het is nu echt tijd om dat kinderlijke achter je te laten.
Wat ik je verteld heb over wat er gebeurt in een slaapvertrek als je echtgenoot je bezoekt komt allemaal vanzelf. Geef Floris wat tijd om je te leren kennen. Het is heel logisch dat hij moet wennen aan je. Floris kent jou nog maar net. Liefde moet groeien.
Ik wil niets meer horen over dat je hart niet aan Floris toebehoort. We hebben afgesproken niet meer te praten over die schavuit die je ingepalmd had met zijn mooie praatjes. Je vader en ik hebben er alles aangedaan om de geruchten de kop in te drukken en ik verwacht dat jij hetzelfde doet. Wat een schandaal zou het zijn als men in onze kringen erachter zou komen wat je hebt gedaan in de tijd dat je vermist was. Je houdt gewoon netjes vol dat je tegen je wil in vast gehouden werd.
Ik waarschuw je Mathilde dat dit de laatste keer is dat we hier over spreken.
Mathilde, wees gerust dat alles goed komt. Je hebt alles wat je hartje begeert en ik heb het volste vertrouwen dat je dat binnenkort zelf ook zult inzien.
Met veel liefde,
Je moeder
Margaretha van Brenna
P.s. Het viel me op dat je onder je brief nog steeds de naam van Brenna gebruikt. Kind, vanaf nu heet je Van Brendburg. Wees trots op je status.